ยุคนะระ

เข้ามาสู่ยุคกลางของประเทศญี่ปุ่นแล้วนะคะ ซึ่งในยุคกลางนั้น เริ่มต้นยุคสมัยคือ ยุคนะระ ในปีค.ศ. 710 (พ.ศ.1253)
เป็นยุคสมัยที่ประเทศญี่ปุ่นมีเมืองหลวงถาวรเป็นแห่งแรก หรือเรียกว่า เมืองหลวงเฮโจวเกียว ได้รับอิทธิพลจากแบบเมืองฉางอัน
(เมืองซีอานในปัจจุบันของจีน) ซึ่งเป็นเมืองหลวงของจีนในขณะนั้น

มีการปกครองโดยราชวงศ์ของญี่ปุ่นในขณะนั้น ราชวงศ์ญี่ปุ่นประทับอยู่ที่เมืองนะระโดยตลอด และขยายอำนาจไปทั่วประเทศ
ทีละน้อย จนรวมประเทศเป็นปึกแผ่นได้ (ยกเว้น โอกินาวะและฮอกไกโด) หากแต่ว่าระบอบการปกครองในยุคนี้ใช้ตามแนวคิดแบบจีน
ซึ่งเมื่อมาใช้กับญี่ปุ่นแล้ว ไม่เหมาะสมนัก และเกิดผลกระทบจากความไม่เหมาะสมนั้น และเกิดเป็นผลกระทบแบบลูกโซ่ผลสุดท้าย คือ ต้องขึ้นภาษีประชาชนอย่างหนัก ทำให้เฮโจเกียวเป็นเมืองหลวงได้ไม่นานนัก และเพื่อหนีอิทธิพลของพระในศาสนาพุทธที่มีอำนาจมาก เมืองหลวงเฮโจวเกียวจึงถูกย้ายไปยังนะงะโอะกะเกียว ค.ศ.784 (พ.ศ.1327)

ทางด้านวัฒนธรรม การแต่งตัว สถาปัตยกรรม ฯลฯ ยังปรากฏให้เห็นวัฒนธรรมที่ยังคงแบบจีนอยู่ อาจจะมีความแตกต่างกันนิดหน่อยในรายระเอียดย่อย ๆ เช่นบันทึกที่เขียนเป็นตัวอักษรจีนแต่อ่านเป็นภาษาญี่ปุ่น อิทธิพลดังกล่าวน่าจะมาจากการที่ราชสำนักญี่ปุ่นได้ส่งคณะทูตญี่ปุ่นไปยังราชวงศ์ถังของจีน มีการรับวัฒนธรรม และสิ่งของต่าง ๆ จากเส้นทางสายไหม เช่น ถ้วยแก้วจากยุโรปตะวันออก กลับมายังญี่ปุ่น นอกจากนี้ยังมีบันทึกทางประวัติศาสตร์2 ฉบับที่กล่าวถึงประเทศญี่ปุ่นว่าเกิดขึ้นมา660 ปีก่อนคริสตศักราช โดยจักรพรรดิมมุ (มีเชื่อสายมาจากเทพเจ้าอะมาเตระสุ)

นักประวัติศาสตร์หลายคนเชื่อว่าบางส่วนของบันทึกดังกล่าวเป็นเรื่องจริง แต่จักรพรรดิที่มีพระองค์จริงพระองค์แรก  คือ
จักพรรดิโอจิง จักรพรรดิลำดับที่ 15 และพระราชสันตติวงศ์ยังคงสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน